[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wtedy podała szklankę gościowi. Kiedy Keira powoli i z
namaszczeniem upiła parę łyków, Arabka wyjęła flet, zagrała na nim
jakąś melodię, a potem zanuciła starą marokańską piosenkę, którą -
jak powiedziała - śpiewali niegdyś pasterze wypasający trzody u
podnóża Atlasu.
Keira czuła, że kleją się jej powieki. Muzyka wpłynęła na nią
kojąco; nie pamiętała już, kiedy odczuwała taki spokój. Przed
położeniem się do łóżka wyszła na chwilę na balkon, żeby sprawdzić,
czy okno jest dokładnie zamknięte. Noc była ciepła i upajająca. Na
niebie barwy dojrzałego winnego grona, jak cienki srebrny dysk, na
którego wspaniałej, równej tarczy wybito wyraz
ne ślady, wisiał
księżyc. Ten sam świecił teraz nad Londynem, ale tutaj, nie skazany
67
R S
na konkurencję milionów świateł, wydawał się jakby inny, wolny.
Powietrze było duszne od intensywnych zapachów - ciężkiej woni róż,
drzew pomarańczowych i cytryn, oliwek i cyprysów. Obecność
człowieka zwabiła też natychmiast roje owadów. Komary
przywabione ciepłem ludzkiej skóry raz po raz pikowały w dół,
wyłaniając się na moment z księżycowego światła. Opędzała się od
nich jak mogła, ale wiedziała, że jeśli zaraz nie skryje się w pokoju i
wszystkiego szczelnie nie pozamyka, rano będzie cała pokąsana. Z
ciemności dochodził wysoki, przenikliwy śpiew i muzyka, rytmiczne
przyklaskiwanie i dalekie wycie łańcuchowego psa pilnującego
bazaru. Londyn wydawał się światem z innej planety.
Następnego dnia Hasan i Jasmin zawiez
li ją do Tangeru. Gdy
znalez
li się w labiryncie krętych, wąziutkich uliczek kazby, nie
odstępowali jej ani o krok. Część uliczek przykrywały drewniane
dachy, dzięki czemu można w nich było znalez
ć choć odrobinę chłodu
i cienia. Jasmin miała zrobić zakupy do domu, poszli więc najpierw
do niezwykłego sklepu z przyprawami. Na półkach piętrzyły się tu
rzędy ogromnych, szklanych słoi wypełnionych ziarnem, suszonymi
liśćmi i wonnymi korzeniami. Niektórych z nich Keira nie znała
nawet z nazwy. Fascynujące okazały się też maleńkie, mroczne
sklepiki-warsztaty, w których bezpośrednio od rzemieślnika,
siedzącego zazwyczaj na klepisku i zajętego pracą, można było kupić
prawdziwe cacka ze srebra i złota. Keira wybrała kolczyki i bransolet-
68
R S
kę, a także - gdzie indziej już - postanowiła kupić sobie nowy
wschodni kaftan i sandały z delikatnej, wytłaczanej skóry.
Dokądkolwiek poszli, wyciągały się w ich stronę lepkie,
brązowe rączki żebrzących dzieci. Hasana jednak nie wzruszały ich
natarczywe uśmiechy ani błagalne spojrzenia. Krzyczał coś surowo po
arabsku i wymachiwał packą na muchy, z którą nie rozstawał się na
targu. W południowym słońcu, nad rozłożonymi na straganach
owocami i warzywami, brzęczały roje much i komarów, lęgnących się
w otwartych rynsztokach.
Keira siedziała właśnie na skórzanym stołeczku w wąskim,
ciemnawym warsztacie, przymierzając w obecności usłużnej,
zakrywającej twarz, żony obuwnika kolejną parę sandałów, gdy w
drzwiach sklepiku mignęła sylwetka wysokiego mężczyzny w białej
dżelabie. Głowę miał zasłoniętą, lecz wymykający się spod kaptura
czarny kosmyk włosów i profil opalonej, ogolonej twarzy wydał się
jej znajomy. Findlay?! Przeszedł tak szybko, że nie zdążyła nabrać
pewności i pomyślała, że to wyobraz
nia płata jej głupie figle. Mimo to
zerwała się ze stołka i wybiegła przed sklep, ale było już za póz
no.
Bzdura, zadecydowała niecierpliwie. Jakim cudem miałby się teraz
znajdować w Maroku? Jest przecież setki kilometrów stąd, w
Londynie. Wez
się w garść, dziewczyno. Do tego już doszło, że wszę-
dzie go widzisz, chyba naprawdę zwariowałaś. Zapłaciła za sandały i
razem z Jasmin czekały na Hasana, który poszedł po samochód
zostawiony na parkingu za murem Starego Miasta. Wbrew zdrowemu
rozsądkowi przypatrywała się jednak uważnie wszystkim mijającym
69
R S
je mężczyznom w białych dżelabach. Przeważnie zresztą odwracali
szybko wzrok, podobnie jak właściciele sklepików, którzy nawet jeśli
ich o coś pytała, odpowiadali nie bezpośrednio jej, a Hasanowi.
Naciągnęła kaptur. Chronił przed prażącym słońcem, a zarazem
choć trochę osłaniał twarz. Miała co prawda na sobie obszerny, luz
ny
kaftan, ale jasna cera, ogniście rude włosy i zielone oczy i tak
zdradzały jej europejskie pochodzenie. Widok białej kobiety,
spacerującej uliczkami kazby z odkrytą twarzą, nikogo już oczywiście
w Maroku nie szokuje. Rolniczy niegdyś kraj żyje dziś z turystyki.
Mimo to Keira czuła się niepewnie i żenowały ją ukradkowe spoj-
rzenia Arabów. Była wdzięczna Hasanowi i Jasmin, że zechcieli jej
towarzyszyć.
Jeszcze tego samego wieczoru przed kolacją zatelefonowała do
Ounissich. Sara chciała wiedzieć, czy na pewno nikomu nie będzie
przeszkadzało, jeśli przyjedzie z mężem.
- Ależ skąd. W domu jest mnóstwo miejsca. Wiesz, że lubię
Rashida, a poza tym będziemy miały z niego pożytek. Powozi nas
trochę, pochodzi z nami tam, gdzie samotnym kobietom nie wypada
się pokazywać. Wiesz, jak to jest z tymi Arabusami.
- Oj, wiem, wiem - zachichotała Sara. Keira roześmiała się.
- Ciągle zapominam, że jesteś Arabką - powiedziała zmieszana.
- No cóż, niemal całe życie spędziłam w Londynie...
- Wiesz już, kiedy dokładnie będziecie mogli przyjechać?
- Nie bardzo... Czekają mnie jeszcze te badania.
- A po co w ogóle kazali ci je robić?
70
R S
- Lekarz podejrzewa, że mam nieznaczną anemię, a ciąża może
ją pogłębić. Boi się też trochę o moje kości...
- Nie rozumiem - zaniepokoiła się Keira. Wyglądało na to, że z
Sarą działo się coś poważnego.
- Obejrzał sobie moje paznokcie i zęby, no i doszedł do wniosku,
że mam za mało wapnia, a to jest następny problem, bo dziecko
czerpie żelazo i wapń z organizmu matki. Nigdy się nad tym nie
zastanawiałam, a ty?
- Dla mnie to w ogóle za mądre. Sara westchnęła.
- Dla mnie chyba też. Ale co robić. Będę musiała łykać te
wszystkie wspomagające tabletki. Coś mi się wydaje, że zanim
urodzę, zamienią mnie w jedno wielkie opakowanie leków. Radzą mi
wykonanie badań, żeby wykryć podłoże tych braków... Rashid
oczywiście bardzo się tym wszystkim przejął. To taki panikarz.
- No i dobrze - powiedziała stanowczo Keira. - Martwię się o
ciebie, wiesz. A w ogóle to daj sobie spokój z tym wyjazdem,
wybierzemy się gdzieś razem kiedy indziej. Najważniejsze, żebyś
miała teraz pewność, że wszystko jest w porządku.
- Lekarz twierdzi, że od lat niewłaściwie się odżywiam. Nie
powiem, żeby był w tym szczególnie odkrywczy, co? Dotyczy to nas
obu. Modelki zawsze są na diecie, a pewne diety, na przykład [ Pobierz całość w formacie PDF ]