[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przykład, z kuchnią. Kafelki miały łagodny, różowy odcień, złamany przez delikatny seledyn.
Podobały mi się. Właściwie było to pierwsze pomieszczenie, o którym mogłam tak
powiedzieć.
W innych wciąż było jeszcze wiele do zrobienia. Ale miałam czas. I wiedziałam, że
tym razem nikt nie cofnie zmian, które wprowadzę. A najważniejsza została już dokonana.
64
Z
mierć Juliusza Cezara
1
Wprawdzie szpakowaty, dystyngowany mężczyzna, którego Lucjusz w myślach
nazwał senatorem, uważał, że tutaj niebezpieczeństwo im nie grozi, ale inni nadal obawiali się
bliskości wejścia. Lucjusz, patrząc na nich, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ulica nie została
za drzwiami, lecz zmieniła bieg i teraz przechodzi przez ten korytarz i klatkę schodową. Oto
handlarz, pozbawiony swojego straganu, cyrulik, który uratował jedynie brzytwę, paru
elegantów w modnych, lecz wygniecionych tunikach, dwóch młodzieńców, prawie jeszcze
dzieci, i kilkoro drobiazgu pod opieką trzech kobiet i dwóch niewolnic. Gdyby wstał i wszedł
wyżej po schodach, musiałby minąć nubijskiego niewolnika, lśniącego od potu niczym heban,
trzech Greków w kącie pierwszego piętra, wyniosłą damę, nie odstępowaną ani na krok przez
niewolnicę, wreszcie schodzącego z góry centuriona, któremu za kilka dni kończył się urlop.
Centurion, sprawdziwszy wyższe piętra, wrócił po całą grupę. Przenosiny przebiegły
dość sprawnie, tylko dzieci trzeba było uspokajać, a jednemu z Greków, choremu na serce,
pomóc. Byli w połowie drugiego piętra, gdy do drzwi w dole ktoś załomotał. W ścianach
korytarza odbiło się to gromkim echem, przeraziwszy kobiety, wciąż bliskie histerii. Kiedy
podjęli wędrówkę, w ciszy, przerywanej szlochem jednej z niewolnic, Lucjusz pomyślał, że
uczestniczą w jakiejś makabrycznej zabawie, że to nie może być prawda; zwłaszcza ten
odgłos, który usłyszał po krótkim, raptownie przerwanym łomocie - jakby zdławiony krzyk,
szelest, głuchy łoskot - podobnie pada niedbale oparty wór z piaskiem.
Kilkanaście stopni wyżej, pocąc się i czując, jak jego ciało staje się coraz cięższe,
pomyślał o innym ciężarze, o dzisiejszym dniu i o tej przerażającej chwili podczas spaceru w
towarzystwie Marcjusza - obojętna rozmowa, zapach wina z pobliskiego szynku i nagle ten
człowiek, który wypadł zza zakrętu, roztrącając przechodniów, i jego krzyk, powtórzony po
dwakroć przez kamienne ściany:  Cezar zabity! Cezar nie żyje! .
Ulica zakipiała. Wszyscy chcieli jak najszybciej wydostać się z tłoku. Wśród
wrzasków i lamentów wybił się ostry dz
więk wojskowej trąbki; u wylotu ulicy zalśniły
hełmy, wywołując popłoch. Lucjusz starał się trzymać jak najbliżej Marcjusza, ale tłum
porwał go i powlókłszy za sobą wepchnął w jakąś bramę, którą zaraz zatrzaśnięto. W
półmroku dostrzegł sylwetki kilkunastu osób, zgromadzonych u dołu schodów. Ktoś szlochał
cicho, usiłując stłumić głos, co brzmiało jeszcze bardziej histerycznie; nieprzyjemna woń z
kloaki mieszała się z odorem potu. Przez chwilę szukał oczami Marcjusza, zanim zrozumiał,
że go nie ma. Za bramą tupotały ciężkie kroki, brzęczało żelazo.
Jedna z niewolnic, opiekujących się dziećmi, upadła nagle w konwulsjach,
przypominających atak epileptyczny. Centurion i handlarz chwycili ją za ramiona,
stwardniałe od napiętych mięśni; po kilku minutach atak minął. To wydarzenie jakby
przełamało bezruch; centurion, którego poczynania cechowała energia, sprawdził górne piętra
i wkrótce mogli opuścić pobliże bramy.
65
2
Uporawszy się z dziećmi, w czym nieoceniona okazała się pomoc cyrulika,
potrafiącego uczynić ze wspinaczki coś w rodzaju zabawy, ruszyli natychmiast. Ku górze
rozjaśniało się nieco; wysoko położony świetlik wspierał się o schody kolumną blasku, w
której wirował kurz. Nie spodziewając się właściwie niczego nadzwyczajnego, Lucjusz
dostrzegł ostatni odcinek brudnych stopni, platformę najwyższego piętra, dwoje drzwi,
również, jak wszędzie, zamkniętych na głucho. W rogu złożyli chorego Greka, dzieci
przycupnęły w przeciwnym pod opieką kobiet, do których przyłączyli się dwaj młodzieńcy,
między nimi stanęła dama z nieodłączną niewolnicą, a spod drzwi błyskał ogromnymi
białkami oczu Nubijczyk. Mężczyz
ni zeszli piętro niżej, nie chcąc, by rozmowę słyszały
dzieci; po chwili dołączył do nich cyrulik.
Przeważała opinia, że zamieszki nie potrwają długo, chociaż handlarz przypomniał
rozruchy za Sulli; ulice były wtedy wymarłe przez tydzień, a w mieście panoszyły się bandy
żołdactwa. Centurion zapytał, czy ktoś ma broń, ale oprócz brzytwy cyrulika nie było nic.
Dopiero gdy wrócili na górę, zaskoczyła wszystkich dama, wyjmując z fałd płaszcza długi,
wąski sztylet z grawerowanym ostrzem. Zdobycz była cenna, choć centurion nazwał ją
żądłem osy, którą to opinię Lucjusz w pełni podzielał. Senator, wiedziony pewną myślą,
zaproponował zbiórkę wszystkich pieniędzy, jakie mają przy sobie. Nie było tego dużo,
mniej, niż się spodziewał, toteż był pewien, patrząc niedwuznacznie na Greków, że niektórzy
nie oddali wszystkiego.
Centurion, eleganci i Lucjusz zaproponowali pomoc w próbie przekonania lokatorów
domu, by wpuścili ich do mieszkań, choć Lucjusz nie wierzył w powodzenie; wiedział, że na
miejscu tych ludzi nie otwarłby nikomu i za żadne pieniądze. Cyrulik został przy dzieciach, a
handlarz, uzbrojony w sztylet, udał się na parter, by pilnować bramy. Był to pomysł
centuriona i chociaż wyglądał niezbyt poważnie, postanowili spróbować, głównie dla dodania
otuchy kobietom i dzieciom.
Obawy Lucjusza okazały się słuszne; za czworgiem drzwi, do jakich zastukał, nikt się
nawet nie odezwał. Na następnym piętrze spotkał centuriona i jednego z elegantów; razem
zeszli niżej, aż do bramy, gdzie znajdował się handlarz z pozostałymi elegantami. Ich wysiłki
również okazały się daremne. Za bramą panowała cisza, nie wróżąc, paradoksalnie, niczego
dobrego. Już wracając, natknęli się na pierwszym piętrze na senatora. Stojąc przy drzwiach
jednego z mieszkań, odpowiadał komuś będącemu w środku. Dostrzegłszy ich, dał znak, aby
poszli dalej, nie robiąc hałasu. Lucjusz pomyślał, że to wszystko pozbawione jest sensu, skoro
jutro pewnie będą mogli bezpiecznie wyjść, lecz na widok dzieci zmienił zdanie; były wciąż [ Pobierz całość w formacie PDF ]