[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Niebo przed nią rozświetlały coraz jaśniejsze błyskawice. Powoli i ostrożnie prze-
jechała kilka kilometrów. I wtedy lunął deszcz.
Wycieraczki chodziły z maksymalną prędkością, a i tak nie dawały sobie rady ze
ścianą wody. Katie zupełnie nic nie widziała. Mogła jedynie zjechać na pobocze i się za-
trzymać.
R
L
T
Narastał w niej niepokój. Uspokajała się, że to najpewniej oberwanie chmury, które
potrwa minutę, a potem przejdzie. Mijały jednak minuty, a deszcz nie słabł.
I wtedy ból znowu się pojawił.
Katie położyła dłoń na brzuchu. Rozpoczął się drugi trymestr ciąży, a ryzyko poro-
nienia było już wtedy podobno mniejsze. Wraz z Alexim planowali w weekend powie-
dzieć rodzicom o dziecku.
Jej oczy wypełniły łzy, gdy ból znowu zaczął przybierać na sile. Tak bardzo pra-
gnęła tego dziecka, pragnęła tulić je i kochać. Pragnęła zostać matką.
Wyjęła z torebki komórkę i wybrała numer Alexiego. Nie sądziła, aby cokolwiek
mógł zrobić - był pewnie jeszcze w Paryżu - ale już sam jego głos stanowiłby pociesze-
nie. W telefonie panowała jednak głucha cisza. Katie zerknęła na wyświetlacz i przeko-
nała się z przerażeniem, że nie ma sygnału. Musiała znalez
ć się w miejscu, gdzie góry
blokowały zasięg.
Rozpłakała się na dobre. Zmęczyło ją bycie silną, próby udawania, że wszystko
będzie dobrze. A może wcale nie będzie.
Kiedy Alexi dotarł do domu, wszędzie paliło się światło. Stanął u szczytu schodów
i zawołał:
- Katie, skarbie, gdzie jesteś?
%7ładnej odpowiedzi.
- Katie? - Zajrzał do kuchni.
Pusto. Myśląc, że może zdążyła już zasnąć, włączył czajnik i wyjrzał przez okno.
Burza była naprawdę gwałtowna; opóz
niła lądowanie w Atenach, no i musiał poczekać,
aż dało się wrócić samochodem do domu. Z powodu ulewy droga stała się w niektórych
miejscach zupełnie nieprzejezdna i musiał jechać objazdem.
Dobrze, że burza rozpętała się póz
nym wieczorem, a nie wcześniej, w przeciwnym
razie martwiłby się o wracającą z pracy Katie. Miał nadzieję, że kupione przez nią auto
było w dobrym stanie. A skoro o tym mowa, to gdzie się ono podziewało? Nie widział
żadnego samochodu, kiedy zajechał przed dom.
R
L
T
Alexi udał się na piętro. Z
wiatło w sypialni było włączone i wyglądało na to, że
Katie zdążyła się już położyć - kołdra była odrzucona na bok, a na stoliku nocnym stała
filiżanka z herbatą. Dotknął jej ręką. Zimna.
- Katie? - Wszedł do przyległej do sypialni łazienki, ale tam też jej nie było. - Ka-
tie? - Wyjrzał na korytarz i ponownie zawołał jej imię. Wtedy dostrzegł leżącą na podło-
dze koszulę nocną.
Zmarszczył brwi, szybko wyjął komórkę i wystukał numer Katie. Nie była dostęp-
na.
Zdążył się rozłączyć, kiedy zadzwoniła mu komórka i odebrał natychmiast, mając
nadzieję, że to Katie. Ale to była jego matka.
- Alexi, właśnie wróciliśmy do domu i na automatycznej sekretarce jest wiadomość
od Katie, że z
le się czuje. Nic jej nie jest? Próbowaliśmy się do niej dodzwonić, ale nie
ma sygnału.
Strach nie był uczuciem zbyt dobrze znanym Alexiemu, ale poczuł go właśnie te-
raz.
- Wróciłem przed chwilą do domu i nie ma jej tutaj.
Przez chwilę oboje milczeli, myśląc o burzy i ulewnym deszczu.
Jeśli pojechała gdzieś w takich warunkach, mogło się to dla niej naprawdę z
le
skończyć. Alexi przeczesał palcami włosy.
- Jaki samochód kupiła, wiesz może? - wyrzucił z siebie.
- Nie mówiła i nie widziałam go jeszcze. Wydaje mi się, że coś wspomniała o tym,
że jest czerwony. Tak, na pewno tak mówiła, teraz to sobie przypominam.
- Jadę jej szukać.
- Zadzwoń do mnie, gdy tylko będziesz coś wiedział.
Alexi wybiegł z domu. Deszcz przestał już padać, ale w oddali słychać było jeszcze
groz
ne pomruki, a nocne niebo przecinały niedające za wygraną błyskawice.
Jeśli z
le się czuła, prawdopodobnie pojechała do Aten do szpitala. Z ponurą deter-
minacją uruchomił silnik i ruszył w tamtym kierunku.
Nie miał pojęcia, co by zrobił, gdyby coś jej się stało! Nigdy by sobie nie wyba-
czył. Nie powinien był jej zostawiać samej.
R
L
T
Zacisnął dłonie na kierownicy, kiedy przypomniał sobie, jak Katie wyglądała, kie-
dy się żegnali przed czterema dniami. Była promiennie piękna, słońce błyszczało w jej
kasztanowych pasemkach, wydawała się okazem zdrowia.
Przed sobą zobaczył pomoc drogową, wyciągającą samochód z rowu. Zwolnił i
przeczesał spojrzeniem niewielką grupę ludzi stojących na poboczu, jednak nie było tam
Katie.
Zatrzymał go policjant. Alexi opuścił szybę, żeby się dowiedzieć, o co chodzi.
- Ta droga jest w kiepskim stanie, proszę pana, nie radziłbym jechać dalej.
- Będę musiał - odparł krótko Alexi. - Gdzieś tam może być moja żona. Jest w cią-
ży i muszę do niej dotrzeć.
Kawałek dalej natrafił na osuwisko i musiał je objechać. Wtedy właśnie zobaczył
czerwony, stojący na poboczu samochód. Wyglądał na nieuszkodzony. Miał nawet włą-
czone światło w środku.
Nie wyłączając silnika, wybiegł z auta i popędził w stronę czerwonego samochodu.
Jednym szarpnięciem otworzył drzwi.
- Katie? Katie, skarbie, wszystko w porządku?
Siedziała bokiem na fotelu pasażera, stopy miała na siedzeniu, nogi przyciągnięte
do klatki piersiowej. Głowę oparła na kolanach, tak że widać było tylko ciemne, błysz-
czące włosy.
Uniosła głowę i Alexi zobaczył, że płakała, i serce podeszło mu do gardła.
- Katie, wszystko w porządku? - powtórzył.
- To chyba poronienie, Alexi - wyszeptała.
- No już, skarbie, nie płacz. - Przyklęknął na fotelu kierowcy. - Możesz się ruszać?
Pokręciła głową i patrzyła, jak Alexi wyciąga telefon i wystukuje numer pogoto-
wia.
- Tu nie ma zasięgu - powiedziała głucho. - Nie jest dobrze...
Miała rację. Zatrzasnął klapkę telefonu, a potem jedną rękę umieścił pod kolanami
Katie, drugą objął jej plecy i delikatnie przesunął w swoją stronę, a następnie podniósł.
- Przepraszam - szepnęła, obejmując go za szyję. - Tak bardzo cię przepraszam,
Alexi. Nie wiedziałam, co zrobić... a wiem, jak bardzo pragniesz tego dziecka. Ja też.
R
L
T
- Będzie dobrze. - Odsunął włosy z jej twarzy i pocałował w policzek. Nie wie-
dział, co powiedzieć; jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak bezsilny. - Jestem przy tobie,
zaopiekuję się tobą.
- Od dwóch godzin mam bóle, coś w rodzaju skurczy - wyjaśniła. - Nie sądzę, żeby
było dobrze. - W jej głosie słychać było wyczerpanie.
- Spróbuj się zrelaksować. Nadal cię boli? - Zaniósł ją w stronę samochodu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]