[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Wielki Babilon.
Matka nierządnic i obrzydliwości ziemi .
6
I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych
i krwią świadków Jezusa,
a widząc ją, bardzo się zdumiałem.
7
I rzekł do mnie anioł:
«Czemu siÄ™ zdumiaÅ‚eÅ›?
Ja ci wyjaśnię tajemnicę Niewiasty
i Bestii, która ją nosi,
a ma siedem głów i dziesięć rogów.
8
Bestia, którą widziałeś, była i nie ma jej,
ma wyjść z Czeluści, a zdąża ku zagładzie.
A zdumieją się mieszkańcy ziemi 
ci, których imię nie jest zapisane w księdze życia
od założenia świata 
spoglÄ…dajÄ…c na BestiÄ™,
iż była i nie ma jej, a ma przybyć.
9
Tu trzeba zrozumienia, o mający mądrość!
Siedem głów to jest siedem gór,
na których siedzi Niewiasta.
10
I siedmiu jest królów:
pięciu upadło, jeden istnieje,
inny jeszcze nie przyszedł,
a kiedy przyjdzie, ma na krótko pozostać.
11
A Bestia, która była i nie ma jej,
ona też jest ósmym,
a jest spośród siedmiu i zdąża ku zagładzie.
12
A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów,
którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli,
lecz wezmą władzę jako królowie na jedną godzinę wraz z Bestią.
13
Ci mają jeden zamysł,
a potęgę i władzę swą oddają Bestii.
14
Ci będą walczyć z Barankiem,
a Baranek zwycięży ich,
bo Panem jest panów
i Królem królów 
a także ci, co z Nim są:
powoÅ‚ani, wybrani i wierni».
15
I rzecze do mnie:
«Wody, które widziaÅ‚eÅ›,
gdzie NierzÄ…dnica ma siedzibÄ™,
to są ludy i tłumy,
narody i języki.
16
A dziesięć rogów, które widziałeś,
i Bestia 
ci nienawidzić będą Nierządnicy
i sprawią, że będzie spustoszona i naga,
i będą jedli jej ciało, i spalą ją w ogniu,
17
bo natchnął ich serca Bóg, aby wykonali Jego zamysł,
i ten jeden zamysł wykonali:
oddania swej królewskiej władzy Bestii
aż Boże słowa się spełnią.
18
A Niewiasta, którą widziałeś, jest to Wielkie Miasto,
majÄ…ce wÅ‚adzÄ™ królewskÄ… nad królami ziemi».
Początkowym niejako aktem wielkiego Dnia gniewu Bożego jest ukaranie głównego wroga
Boga na ziemi  Wielkiego Babilonu. Pierwszym konkretem dziejowym tego symbolu był dla
Jana Rzym jako stolica bałwochwalczego kultu cezarów. Ukazuje się on pod symbolem
Wielkiej NierzÄ…dnicy.
1 2. Jeden z siedmiu aniołów będzie w tej scenie typowym dla apokaliptyki  aniołem-
tłumaczem  jak w Dn 7,16; 8,16n; 9,21; Za 1,9 itd. Zapowiedziany przez niego sąd nastąpi
dopiero w rozdz. 18. Tytuł Wielkiej Nierządnicy ma precedensy u Proroków, którzy określali
nim miasta pogańskie, oddane bałwochwalstwu, czyli  nierządowi z bogami (Iz 23,16; Ez
16,15 21; Na 3,4). Nad wielu wodami leżał historyczny Babilon czy Tyr (Jr 51,13). Tutaj to
określenie jest alegoryczne, jak pokaże w. 15, a odnosi się do Rzymu, panującego nad wielu
ludami. W królach ziemi zatem widzieć należy wasalów wszechwładnego światowego
mocarstwa, które upaja narody im podległe kultem bałwochwalczym.
3 4. W stanie ekstazy charyzmatycznej (1,10) następuje wizja pustyni. Jest ona tutaj
symbolicznym tłem działania Wielkiej Nierządnicy  beznadziejną, pozbawioną relacji do Boga
doczesnością, podlegającą zatem wpływom demonicznym. Bestia znana już jest z rozdz. 13
jako imperium doczesne. Szkarłat, barwa drogich tkanin w starożytności, tu symbolizuje
przepych i władzę, co potwierdzi ubiór Nierządnicy opisany w wierszu następnym. W purpurę
i szkarłat, odróżniane w ST (Wj 25,4; 26,1), a zamiennie używane w NT (Mt 27,28 par.),
odziewali się władcy z czasów antyku, a także rzymscy cezarowie. Przepych nadto
podkreślony jest drogocenną biżuterią Nierządnicy. Warto zauważyć pod tym względem
kontrast z niebiańskim przybraniem Niewiasty z 12,1 i bisiorem Małżonki Baranka w 19,8.
Zapożyczony z tekstu Jeremiasza (51,7) puchar mówi o bałwochwalstwie, z którym łączyły się
brudy wyuzdanych obrzędów.
5 6. Wzorem rzymskich nierządnic złota blaszka zawieszona między brwiami tego
symbolu Romy nosi też jej imię. Jest ono jednak tajemnicą, tzn. nie dosłownie, lecz
alegorycznie należy rozumieć tu Babilon. Jest ona macierzą wszystkich innych państw
uprawiających kulty bałwochwalcze,  nauczycielką duchowego nierządu (Andrzej z Cezarei).
Pijana krwią świętych Roma jest tą, która prześladuje krwawo chrześcijan. Zdumienie
Wizjonera tłumaczy się zapewne kontrastem zapowiedzianego sądu z triumfującym wyglądem
NierzÄ…dnicy.
7 8. Anioł-tłumacz obiecuje wyjaśnić Janowi tajemnicze znaczenie wizji. Rzeczywiście
zaś o wymienionej na pierwszym miejscu Niewieście powie dopiero na samym końcu, a przede
wszystkim wyjaśni sens Bestii. Jak w wielu miejscach Ap, tak i tu punktem wyjścia jest historia
ówczesna na czele z Rzymem jako głównym aktorem dziejowego dramatu. Jednakże znaczenie
obrazu i trzech następnych wykracza poza ramy ówczesnej historii, gdyż Czeluść jawnie
wskazuje na piekło (11,7), Bestia, tak samo jak w 13,1 4, parodiuje Boga i tajemnice
odkupienia (1,4.17; 2,8), wykazując dużo podobieństw do Antychrysta z 2 Tes 2,3 8, a cieszy
się podziwem tylko notorycznych wrogów Boga (13,8). Skoro tego wszystkiego nie można
odnieść do Rzymu jako takiego, należy i w tym obrazie, zapożyczonym z ówczesnej historii,
widzieć typ póz
niejszych zmagań z dziełem Chrystusa-Baranka. Tajemnicze określenie była, a
nie ma jej& i zdąża ku zagładzie ma zapewne za swój punkt wyjścia legendę o Nero redux
(Neronie powracającym) czy Nero redivivus (Neronie odżywającym). Mianowicie po
samobójstwie Nerona w r. 68 rozeszła się pogłoska, jakoby on nie umarł, lecz zbiegł do Partów,
na których czele ma niebawem wrócić, aby się krwawo rozprawić ze swymi wrogami.
Pogłoska ta sprawiła, że nie zabrakło kilku samozwańców podających się za Nerona. Pod
koniec I w. legenda przybrała w kołach żydowskich nową formę: szatan wskrzesi Nerona w roli
mściciela. Można przyjąć, że Jan wziął z legendy tylko tyle: groz
ny prześladowca Neron jest
dla niego typem na  pierwszym piętrze symbolu wszelkich władców prześladujących Kościół.
9 11. Anioł stwierdza potrzebę charyzmatycznej mądrości do odczytania symbolu, a
potem udziela Janowi wyjaśnień. Siedem gór wskazuje na Rzym zbudowany na siedmiu
pagórkach i stąd zwany przez autorów starożytnych septimontium. Siedmiu królów napotyka na
trudności w przyporządkowaniu personalnym. Najwięcej zwolenników ma hipoteza
wyliczająca władców Rzymu: Juliusz Cezar, August, Tyberiusz, Kaligula, Klaudiusz, Neron,
Galba. Do pierwszego z nich odnosiłaby się aluzja z 13,3 dotycząca śmiertelnej rany.
Niezmienna prawda, niezależnie od prób liczenia władców, jest następująca: wszystkie potęgi
walczące z Bogiem są nieuchronnie skazane na zagładę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]